Hoe milieuactivisten een walvissoort laten uitsterven

Op de 50e verjaardag van de Endangered Species Act gooien groene organisaties hun eens zo heilige “voorzorgsprincipe” in de wind. The Endangered Species Act uit 1973 is een van tientallen wetten die onderdeel zijn van het milieubeleid in de Verenigde Staten.

Door: Leighton Woodhouse en Michael Shellenberger.

Sinds de goedkeuring van de Endangered Species Act in 1973 hebben milieuactivisten gevochten voor strikte bescherming voor bedreigde diersoorten. Ze hebben geëist dat de Amerikaanse regering het “voorzorgsbeginsel” toepast, dat stelt dat als er enig risico is dat menselijke activiteit een soort kan doen uitsterven, dit illegaal zou moeten zijn.

En toch zijn we hier, op de 50e verjaardag van de Endangered Species Act, kijkend naar de hele milieubeweging – van de Audubon Society en de National Wildlife Federation tot wetenschappelijke groepen zoals het Woods Hole Institute, New England Aquarium en Mystic Aquarium – het voorzorgsprincipe verraden door het uitsterven van de Noord-Atlantische noordkaper te riskeren.

De oorzaak van dit milieuverraad is massale industriële windenergieprojecten voor de oostkust van de Verenigde Staten. De windturbinebladen met een enorme lengte bovenop gigantische palen gaan drie keer hoger reiken dan het Vrijheidsbeeld. De torens zullen zich direct in kritieke gebieden voor de Noord-Atlantische noordkaper bevinden.

Er zijn nog maar 340 van deze walvissen over, tegen 348 een jaar eerder. Zoveel Noord-Atlantische noordkapers worden gedood door de mens veroorzaakte factoren dat er in decennia geen gedocumenteerde gevallen meer zijn geweest van één die aan natuurlijke oorzaken is gestorven.

De gemiddelde levensverwachting van de noordkaper is gedaald van een eeuw naar 45 jaar. Een enkele extra onnatuurlijke en onnodige dood kan het verlies van de hele soort betekenen.

Het onderzoeken, bouwen en exploiteren van industriële windprojecten kan walvissen schaden of doden, volgens de eigen wetenschap van de Amerikaanse overheid.

De National Oceanographic and Atmospheric Administration (NOAA) heeft de windindustrie 11 “incidentele vergunningen” gegeven, of vergunningen om honderden walvissen lastig te vallen, waaronder 169 ernstig bedreigde noordkapers.

De wind industrie zal meer schepen naar de gebieden brengen die walvissen kunnen aanvaren en doden. Onderzeese geluidsoverlast door de bouw en exploitatie van het windpark en verstrengelingen in apparatuur dragen ook bij aan de risico’s.

En nu eisen windontwikkelaars hogere snelheid boten. Als ze deze niet krijgen, beweert de industrie, zal het hotels moeten bouwen voor de werknemers op de locaties, midden in het leefgebied van de noordkaper.

Verdedigers van de windprojecten zeggen dat ze het lawaai en het scheepsverkeer van de bouw van het windpark kunnen verminderen, maar een senior wetenschapper bij de National Oceanographic and Atmospheric Administration (NOAA) sprak die bewering afgelopen voorjaar tegen toen hij in een brief schreef dat “oceanografische effecten van geïnstalleerde en werkende turbines niet kunnen worden verzacht voor de 30-jarige levensduur van het project, tenzij ze worden afgebroken.”

Wetenschappers die veel van dezelfde milieugroepen vertegenwoordigen die de industriële windenergieprojecten ondersteunen, schreven in een brief uit 2021 dat “de Noord-Atlantische noordkaperpopulatie niet bestand is tegen extra stress, elke mogelijke onderbreking van foerageergedrag kan leiden tot effecten op de populatie en is van cruciaal belang.”

Industriële windprojecten “kunnen effecten op de populatie hebben op een reeds bedreigde en gestreste soort”, concludeerde de NOAA-wetenschapper Sean Hayes in” What are population-level effects?”

Wat gebeurt er? Hoe komt het dat bijna elke grote natuurbeschermings- en milieuorganisatie actief opkomt voor industriële energieprojecten die kunnen leiden tot het uitsterven van een walvissoort? [Bron]