Toespraak Job Schot op het Malieveld, 1 oktober

Stikken is het gevoel dat werkelijkheid dreigt te worden voor jullie als agrarische sector en voor ons als vissers. Dat is wat ons bindt en waarin we ons als vissers solidair met de boeren voelen. Dat onmachtige gevoel wat je gedachten 24 op 24 en 7 op 7 bezighoudt. Zeker, we werken keihard dag en nacht, maar dat is zo erg niet. Nee, dat we in de weer moeten zijn om ons bestaansrecht te verdedigen t.o.v. het publiek en de politiek. Die boer, die visser die zo een gemakkelijke schietschijf is.

Die boeren en vissers die dag en nacht klaar staan om te zorgen voor een gezond stukje Nederlands voedsel. Daar wordt mee omgegaan door de politiek alsof we criminelen zijn.

Politici en ngo’s die geen enkel benul hebben wat er daadwerkelijk speelt, die nog nooit bij een boer zijn wezen kijken, die nog nooit een weekje zijn mee geweest op zee om te ervaren hoe het vissersleven er in de praktijk eruitziet. Of die echt een week op de boerderij meedraaien, melken, maaien, rooien etc. In deze maakt de minister een gunstige uitzondering, dat zij in haar geprezen. Doch veel beleidsmakers komen op werkbezoek in hun zondagse kleren, maar hebben geen enkel idee wat er werkelijk speelt.

We kwamen als vissers een paar jaar geleden in Brussel en spraken na afloop met een mevrouw die verantwoordelijk was voor nieuwe regels en wetten voor de visserij. Deze vrouw sprak voor het eerst met ons als echte vissers, nog nooit van gehoord, hoe kun je dan beleidsregels maken in vredesnaam?

Op een visserij-event twee jaar geleden, een jonge vrouw van een ngo, die de visserij de oren waste en er geen spaan van heel liet, stelde ik de vraag – want ze was in verwachting -wat ga je straks je kindje te eten geven? Toch gezond voedsel mag ik hopen? Ze knikte bevestigend, maar ik zeg: jij bent de mensen die zorgen voor dat lekkere gezonde visje, dat voedsel voor jou en je kindje, te vuur en te zwaard aan het bestrijden. Ze schrok.

Waar kom je vandaan? Uit Limburg uit de mijnstreek. Op zich niks mis mee, maar heb je weleens water gezien anders dan uit de kraan? Heb je weleens vis gezien of een visser gezien of gesproken? Niets van dat alles, en jij neemt ons de maat? Een schande.

Brussel is geografisch een goede 100 km van ons vandaan, maar ik kan u verzekeren dat ze verder van ons vandaan staan dan de maan, en daar heb je met goed geluk nog licht van.

We hebben in de agrarische sector en visserij al zoveel ingeleverd de laatste decennia, meer dan de helft van de schepen is in de shredder verdwenen, er is geïnnoveerd, innovaties die CO2 en stikstofuitstoot bespaarden zijn zelf weer verboden.

Natura 2000-gebieden, aanlandplicht, windmolenparken een Brexit die boven ons hoofd hangt, controles, controles en nog eens controles dat beheerst ons leven. Big brother is watching us. George Orwell had in zijn stoutste dromen niet kunnen dromen dat dit bewaarheid zou worden.

De minister hoeft zich niet te verontschuldigen dat de controles achterbleven, nee integendeel, er is wekelijks controle op de vis die we aanvoeren op maat en hoeveelheid. Is de vis een gram te licht qua gewicht, dan worden ze vernietigd, dat integendeel wat er in de zuidelijke Europese landen

gebeurt. Ik zag verleden week in Portugal vis op de markt liggen die zo groot als een postzegel was. Waar praten we hier dan over? Controles waar ik en mijn collega’s mee te maken krijgen op zee; de Hollandse Barend Biesheuvel, politie en douaneschepen die ook visserij controletaken uitvoeren. De Engelse, Belgische en Franse marine die met meerdere schepen constant controles uitvoeren en zeker niet vooraf aangekondigd. Laten we hier in Nederland en België niet Roomser zijn dan de paus.

Nederland die de modernste visserijvloot en agrarische sector ter wereld heeft, wordt door haar eigen regering de nek omgedraaid. We moeten straks ons voedsel in het buitenland halen, we moeten aan de kweekvis. Alles moet liefst van veraf komen, per vliegtuig, boot of vrachtwagen, dat is milieuvriendelijk en dan is het nog gekweekt, zowel vis als groenten etc., op een manier die hier strengs verboden is, maar dat is de-ver-van-mijn-bed-show die onze politici en beleidsmakers niet deert. Wat we niet hebben dat importeren we, dat doen we ook met energie, en waarmee die opgewekt is zal ons een zorg zijn.

Politici denken altijd alles te kunnen oplossen, maar het zijn zij die de problemen veroorzaken en de gewone man kan het weer bekopen met in het slechtste geval einde bedrijf.

Ik roep de politiek op om bij zichzelf te rade te gaan. Waar zijn we nu eigenlijk mee bezig? De boeren en vissers een complex aanpraten of het nu gaat om stikstof of CO-2 of overbevissing, bla bla bla. Stop met die kolder!!

Stop visserlui en boeren om elkaar met de vinger aan te wijzen en elkaar de zwarte piet toe te spelen, dat krijgen we al genoeg van buitenaf. Ieder vist op zijn getij over zoute en zoete stromen, mijn vriend al vaar/vis je me voorbij, ook ik zal er komen. We hebben elkaar keihard nodig!

Iedereen die hier staat wil ik een hart onder de riem steken en dat is de belofte; dat zaaien en oogsten, koude en hitte, zomer en winter niet zullen ophouden tot het einde der tijden.

Dat houdt Brussel, dat houdt Den Haag, dat houdt niemand tegen. EEN is er die boven alles staat.

We waren van oudsher visser, We zijn visser en We zullen visser blijven! Hetzelfde geldt ook voor de boeren. [Bron]