Wie zit er nou eigenlijk aan het stuur?

De Europese Visserijcommisaris, Maria Damanaki, gaf een toespraak over de toekomst van het Gemeenschappelijk Visserijbeleid en hoewel dit een belangrijk onderwerp is in de Europese Gemeenschap, was er bijna geen berichtgeving over deze speech.

De Engelse Independent was een van de weinige kranten en verschafte een antwoord waarom deze speech zo weinig teweeg bracht.  De krant zei dat de Commissaris sprak in het Selfridge warenhuis voor een publiek dat bestond uit afgezanten en milieuactivisten om het Wereld Oceaan dag Forum te markeren.

Mrs Damanaki zal zich afgevraagd hebben waar ze heen ging toen ze langs dure flat screens en andere elektronische goederen werd meegenomen naar het souterrain van de winkel naar de petieterige Ultralounge voor het houden van haar toespraak.

Voor het gehoor zei Mrs Damanaki dat het hervormen van het GVB iedereen zou raken, inclusief vissers, kustgemeenschappen, retailers, consumenten en belastingbetalers, waarvan niemand was vertegenwoordigd in deze bijeenkomst. In plaats daarvan sprak ze voor zo’n honderd milieuactivisten, die er niet om gaven dat de ze bijeenwaren in een consumententempel.

Volgens Alannah Weston, de creatieve directeur van Selfridges en Project Ocean, komen er iedere dag 30,000 shoppers door de winkel dat suggereert dat Mrs. Damanaki’s kon hebben gesproken voor een nog groter gehoor. De realiteit was echter anders en is misschien indicatief voor het verschil in interesse tussen environmentaltisten en consumenten.

Dit wordt zelfs nog zichtbaarder door de Selfridge quest om geld bijeen te zamelen voor de Zoological Society dat moet helpen om zeereservaten in te stellen.

Project Ocean loopt een maand en met iedere dag 30.000 shoppers door de winkel en langs de interactieve etalages in combinatie met het overtuigende effect van pagina grote advertenties in de Sunday Telegraph (UK), mag het wel worden verwacht dat Selfridges een aanzienlijk bedrag aan fondsen heeft bijeenverzameld, helemaal met het oog op de welvarend clientele. Per slot, niet iedereen kan 1.095 GBP besteden aan een Stella MacCartney jasje of £3,000 aan een Bose home entertainment set.

In iedere geval, dit weekend was het bedrag slechts £92,000 gelet op het enorme bedrag dat gespendeerd is aan de Project Ocean displays, events and advertenties. Selfridge klanten hebben niet eens in hun zakken om geld gezocht om Project Ocean te steunen. Dit is helemaal niet verbazend, het Noorse onderzoeksinstituut Nofima heeft zojuist gerapporteerd over iets dat al langer bekend is in de VK, nl. dat Britse consumenten niet erg geïnteresseerd zijn in duurzaamheid van vis en visproducten.

Pirjo Honkanen van Nofima onderzocht vier focus groepen in het zuiden van Engeland en kwam er achter dat alleen twee deelnemers het Marine Stewardship Council logo kenden. Ms Honkanen dacht dat met het in Londen gesitueerde MSC, het bewustzijn in dit gebied veel hoger zou liggen dan in andere landen. Er kan geargumenteerd worden dat de focus groepen een misleidend antwoord hebben gegeven omdat Hugh Fearnley-Whittingstall erin slaagde om 650,000 mensen over te halen zijn campagne te steunen.

Maar hierbij moet dan ook weer bedacht worden dat deze steun voornamelijk gegenereerd wordt door een sociale media campagne waarbij mensen vrienden over halen te tekenen enzovoorts. Als Hugh deze supporters zou nagaan, kon het nog wel eens blijken dat de meesten geen idee hebben waarover zijn campagne nou eigenlijk gaat. Hughs hoge support is daarom eigenlijk geen reflectie van echte interest in duurzaamheid.

Mrs Damanaki stond dus te praten voor een publiek van milieuactivisten dat erop gebrand is dat zij verandering doordrukt.  Probleem is dat de lobby van milieuactivisten er grotendeels in is gefaald om het publiek te overtuigen van de noodzaak of om iets te doen dat een verandering zal brengen.

Selfridges  bijvoorbeeld, heeft nauw samengewerkt met de Marine Conservation Society om de vis te veranderen die consumenten eten. De MCS is ook bekend van de Beach Watch Campaign die bedoeld is om de Britse stranden schoon te houden. Hun jaarlijkse event is in september en volgens hun website, hielpen 4,927 mensen afgelopen jaar mee om 376 stranden op te ruimen.

Dit jaar wordt het event voor de 18e keer gehouden, maar volgens de Daily Telegraph, falen 50 Britse stranden zelfs om aan minimale normen te voldoen en over het algemeen is het deel rommel en afval van 6% tot 40% gestegen in afvoerwater gerelateerd restafval. Duidelijk is dat MCS erin faalt om haar boodschap over te brengen. Misschien dat het beter is om in plaats van rommel en afval op te rapen, het voorkomen ervan de boodschap moet zijn.

Een andere organisatie die graag invloed wil uitoefenen op de vis die we eten is het WWF.  Met interesse hebben we de blog gelezen van Roy Palmer in Seafood Source. Hij becommentarieerde het feit dat een belangrijke supermarkt in Australië met WWF is overeengekomen om voor 100 procent duurzame vis in het schap te hebben.

Roy ging met deze wetenschap erop uit om tijdens een bezoek aan een filiaal van de betreffende keten een medewerker te vragen om het meest duurzame visproduct dat voorhanden was. Hem werd verteld dat de hele groene garnalen het product moest zijn waar hij naar opzoek was. Toen hij de medewerker vroeg hoe deze zo bij die conclusie kwam (er waren geen tekenen die het bevestigden), was het antwoord dat de garnalen groen waren en daarom vast het product waren waar hij om zocht.

Roy stelt dat, WWF volgens hun website sinds 1980 actief is geweest om de panda te beschermen, het icoon van de organisatie. Hoewel deze dieren voorkomen op het land (en niet in zee zoals de vele soorten bedreigde vissen), heeft het WWF nog geen definitieve telling van het aantal nog resterende panda’s.

Eén website zegt dat er nog 2.500 in het wild leven terwijl een ander zegt dat er nog slechts 1000 exemplaren zijn in ongeveer 140 dierentuinen rond de wereld. Als na 30 jaar het WWF er nog niet in slaagt om de Reuzenpanda te redden, hoe kunnen we er dan ooit van uitgaan dat ze gelijk hebben over de visbestanden?

Bij het Britse onderzoeksbureau Callander Mc Dowell vraagt men zich af waarom Mrs Damanaki ervoor koos om over haar GVB hervormingen te spreken voor een handjevol milieuactivisten in plaats haar visie toe te lichten voor degenen die voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van GVB.

De keus om haar plannen toe te lichten in een benauwde kelderkantine onder een winkel midden in Londen  schenkt niet veel vertrouwen of die hervormingen ooit tot bloei zullen komen! Bron: www.callandermcdowell.co.uk.