Copyright Al Capone!

De wereldwijd opererende seafood certificatieagentschappen doen net hetzelfde als de misdaadsyndicaten van Chicago anno 1930. Geld afpersen in ruil voor bescherming.

Door: Herby Neubacher

Racketeering is een Nederlandse term die staat voor het georganiseerd afpersen van geld in ruil voor bescherming. Zo iemand of een organisatie die daar achter staat belooft de zakenwereld dat ze geld kunnen blijven verdienen door hen een oplossing van een probleem, dat ze zelf hebben gecreëerd, aan te bieden in ruil voor geld. Het probleem blijft natuurlijk duren zodat hun slachtoffers steeds moeten blijven betalen.

Een voorbeeld van zo’n beschermingsafpersing: Een vertegenwoordiger van dit racketeering systeem informeert een winkelier dat een maandelijkse betaling van 1.000 dollar nodig is om hem en zijn zaak te beschermen tegen overlast die de racketeerder zelf veroorzaakt.

De Seafood Business komt alsmaar meer in de greep van een opererend nieuw internationaal Syndicaat van certificeerders, die hun wil aan de hele sector oplegt om er veel geld aan te verdienen. De gevraagde stempels die de visimporteurs nodig hebben om vis te verkopen in Europa, de Verenigde Staten en nu ook in Canada en Australië, zijn net zo overtuigend voor de visbedrijven als de baseball knuppel van de voormalige gangstersyndicaten van de jaren 30 van de vorige eeuw in Chicago.

Het principe van al die WWF’s, ACC’s, Global Gaps, Friends of the Sea, Naturland, ..  is een probleem creëren en dan druk uitoefenen op de hele seafood business om te betalen voor de oplossing die ze aanbieden.

Aanbod en vraag in dezelfde hand wordt de toekomst voor deze zogenaamde NGO’s, nu ze beseffen dat ze macht hebben. En het is niet onwaarschijnlijk dat ze in de toekomst nog actiever zullen gaan worden om visimporteurs en -exporteurs onder druk te zetten. En wie weet willen ze zelf wel globale spelers op de markt te worden.

Bij de Gangster syndicaten had dit een naam: Racketeering! (zie uitleg op afbeelding)

Het volk misleiden met ‘redt de oceanen’

Het verschil met de periode van de jaren 1930 met nu is dat mensen zoals Al Capone, Dutch Schulz of Baby Face Nelson nooit op het idee kwamen om hun daden te verkopen als iets anders dan het louter afpersen van kleine ondernemers en zelfstandigen. Die van de Seafood certificeerders syndicaat daarentegen weten zichzelf te verkopen als weldoeners en redders. Maar in de realiteit is nog niet bewezen dat ze iets goeds of zinnigs op dat vlak hebben gedaan en ze gebruiken dezelfde methodes zoals hun voorgangers in hun krijt-wit gestreepte maatpakken en zonnebrillen.

De baseball knuppel en het rollen van de spieren word ingeruild voor ‘Groen’. Dat is het enige verschil!

Bewijzen? Hier gaan we dan: kan je je inbeelden dat, als inderdaad de laatste cijfers kloppen, de onbruikbare en niet bewezen efficiëntie van het ‘Duurzaamheidssysteem’,  uitgevonden en geïmplementeerd door het WWF met hun totaal ongefundeerde slogan van de ‘Lege zeeën’, vandaag 11 procent van de wereldwijde visserij controleert! Al Capone kon er niet van dromen!

Deze moedige ‘pandaberen van het WWF strijken ondertussen heffingen op van zowat 10 miljoen ton visserijproducten die jaarlijks worden aangeland (de totale aanlandingen wereldwijd bedragen 100 miljoen ton volgens het FAO). Die heffingen bedragen 2 procent, iets wat de appetijt van Al Capone zou aanscherpen. Mocht Al Capone uit zijn graf kunnen opstaan, hij zou ongetwijfeld certificeerder van seafood worden!

Alles verdwijnt in één zak

En wat hebben ze tot dusver gedaan? Niets! Ze hebben bijvoorbeeld de grootste en de meest kwalijke wereldwijde visserij op Alaska Pollak gecertificeerd en hen een vrijgeleide gegeven om te doen wat ze willen doen, zolang maar het geld rolt en hun public relations niet worden verstoord.

In Vietnam klopt het WWF zichzelf op de borst omwille het feit dat ze 300 pangasius experts samen rond de tafel hebben gekregen om de kwekerijen te controleren met hun ASC –systeem (Aquaculture Stewardship Council) en ze schudden de hand met een ander misdaadsyndicaat dat wereldwijd opereert, het zogenaamd Global GAP systeem (Good Aquaculture Aquaculture Practice).

Om gecertificeerd te zijn moetende kwekerscoöperatieven uit elk derde wereldland tussen de 30.000 en de 50.000 US dollars ophoesten. Geld dat ze in hun hele leven nooit terug kunnen verdienen.

En willen de kwekers naast het certificatienummer en stempel ook nog eens logo van de pandabeer van het WWF of dat van de Global GAP gebruiken als een kwaliteitsmerk, dan kost dit nog eens extra geld!

Tussen haakjes, aan de andere kant, als de importeur , de visindustrie of het verkooppunt dit willen gebruiken dienen die daar ook voor te betalen. Van een  goed uitgekiend racketeersysteem gesproken! Aanbod en vraag worden tegelijkertijd uitgezogen door die wereldwijd opererende seafood certificeerders.

Een gesloten racketeer systeem

Wanneer Al Capone en zijn gangsterhandlangers in een bar in Chicago verschenen met hun baseball knuppels om bescherming te verkopen bij de baruitbater was het eerste wat ze deden de aanwezige klanten bang maken door ze aan te raden elders hun biertje te gaan drinken. Op die manier zetten ze de bareigenaar onder druk. Dan verkochten ze hun ‘bescherming’ voor een verder probleemloze uitbating van zijn bar en zodat de klanten met rust werden gelaten. Maandelijks diende er wel beschermingsgeld betaald te worden.

Het was niet een vast bedrag dat diende betaald te worden, maar een vet procent op zijn bierverkoop. En op den duur verkochten ze de bareigenaar het bier. Een gesloten racketeering systeem. Vraag en aanbod in één hand. Op het einde kwam het zover dat de misdaadsyndicaten de brouwers afdreigden om hun bier enkel aan hen te verkopen en aan niemand anders.

De seafood certificatie syndicaten gebruiken nu dezelfde methodes

Eerst pakken ze de consumenten aan via de media en zorgen ervoor dat de consument twijfelt om nog vis te eten met hun holle slogans van ‘lege zeeën’  en hoe slecht vissers en de visindustrie wel zijn doordat ze de planeet om zeep helpen door hun hebzucht en dat ze de zeeën leegvissen en dat aquacultuur catastrofaal is voor het milieu.

In de aquacultuur bijvoorbeeld stuurden ze valse berichten over het dierenleed dat aan de vissen in de kooien werd aangedaan en berichten over hoe nefast aquacultuur wel is voor het milieu. Achteraf bleek dat de meeste van die berichten en verhalen verzinsels zijn geweest  en alleen maar de bedoeling hebben gehad om de aquacultuur in zo’n slecht mogelijk daglicht te brengen.

De volgende stap is hun groene baseball knuppel ter hand nemen en een afspraak te maken met de visindustrie en daar te verklaren dat ze alle problemen voor de industrie kunnen oplossen, mits een kleine, maar niet al te kleine financiële bijdrage natuurlijk.

En laat er geen misverstand over bestaan.  Deze lui scheppen poen! Zij claimen 2 % op alles – een container garnalen kost gemakkelijk 250.000 US dollar en een container met pangasius is 60.000 dollar waard – reken maar zelf uit hoeveel poen er wordt geschept!.

En ze pakken overal – in de hele keten

De volgende  stap is het aanpakken van de supermarkten. In ons voorbeeld van de bar, die door de gangsters van Capone wordt bezocht jagen ze supermarktketens de daver op het lijf door te dreigen met negatieve publiciteit en de consumenten aan te zetten geen vis meer te eten in het algemeen en zeker geen vis meer te kopen die afkomstig is uit de respectievelijke supermarkten.

Verzonnen? Nee! Het WWF speelde een tijdje met het idee om een ‘slechte vis’ brandmerk te lanceren voor supermarktketens die niet bereid waren om mee te stappen in het Marine Stewardship Council programma en diens gecertificeerde en gelabelde vis te verkopen.

Zo hebben ze nu volledige greep gekregen op alle segmenten van de keten. En sommige supermarktketens, zoals die van Nederland, zijn dwaas genoeg om samen hand in hand publiekelijk te gaan verkondigen dat zij voortaan enkel het bier – sorry seafood – te zullen verkopen dat gecertificeerd is door het seafood certicificatie syndicaat. Capone had ook zijn mannetjes in de regering en op centraal belangrijke posten zitten.

De media en de politieke wereld geven ondersteuning

Om hun systeem geolied te laten verlopen is de lobby van seafood certificatie organisaties  erg handig en bedreven om de politieke wereld en de media te vriend te houden. Ook Al Capone was hierin zeer succesvol  en was op dat vlak een legendarisch.

Nu de politieke wereld er vandaag sterk op gebrand is om hun beleid een groen tintje te geven om goed te scoren bij het brede publiek, staat ze open voor elke groene publiciteit. De media van zijn kant, steeds op zoek naar negatieve verhalen met een positieve oplossing – slechte dingen gebeuren op de zeven zeeën en wij zijn er om dit te verslaan – voeren graag de seafood certificeerders op omdat zij het probleem zullen gaan oplossen.

En wat is het volgende?

Ik ben er sterk van overtuigd dat rijke en goed georganiseerde organisaties, zoals het WWF, op den duur zelf vis en visproducten zullen gaan verhandelen. Eerst zullen ze voorzichtig via importeurs en leveranciers werken om de gecertificeerde en geldig verklaarde duurzame visproducten op de markt te brengen. Deze importeurs en leveranciers hebben de nodige licenties en zullen stilaan de rol van stromannen moeten opnemen. Dit is de natuurlijke gang van zaken, zoals de gangsters dit hebben voor gedaan in 1930 toen ze de bier en alcoholhoudende dranken voor de volle 100 % controleerden.

Waar blijven Elliot Ness en zijn jongens?

En wanneer dan de barkeepers uit alle geledingen van de seafood industrie en –business,  die deze groene slang lang genoeg aan hun borst hebben gekoesterd en hebben gevoed, dan plots tot het besef komen dat ze er beter aan hadden gedaan om zelf hun zaken te regelen in plaats van de NGO’s, die NGO’s de deur te wijzen, zal het te laat zijn.

Er is één grote visconcern die het WWF er al uit gooide omdat zij het systeem van racketeering door hadden: Pescanova uit Spanje. En hier geen verder commentaar over.

En wanneer het WWF en de Friends of the Sea en hoe al die anderen zich noemen of in de toekomst ook gaan heten, alles hebben overgenomen dan rest ons alleen maar te wachten op…? Ja wie?

Op Elliot Ness en zijn Seafood FBI

Hopelijk zal het dan nog niet te laat zijn voor deze jongens.

Herby Neubacher

[Artikel uit het Belgisch vakblad Visaktua december 2013]