Geheimzinnige Omurawalvis geobserveerd

Vorige week zijn de eerste observaties van de omurawalvis gepubliceerd op de website van het Royal Society Open Science. De omurawalvis is een van de minst bekende soorten ter wereld.

Tientallen jaren werd de walvis aangezien voor een dwergversie van de brydevinvis. DNA, verkregen uit de walvisvaart en een aantal strandingen, wees in 2003 dat de omurawalvis genetisch uniek was. De soort is nu voor het eerst in het wild bestudeerd.

In een persverklaring zei Salvatore Cerchio, walvisonderzoeker voor de Wildlife Conservation Society en de hoofauteur van de studie, “In de loop der jaren is de omurawalvis slechts een paar keer waargenomen en daarvan was niet zeker dat het om de omurawalvis ging. Ze lijken voor te komen in afgelegen gebieden en omdat ze klein (10 – 12 meter) zijn en de pluim uitgeademde lucht uit het spuitgat niet duidelijk zichtbaar is, zijn ze moeilijk te vinden.

In 2011 leidde Cerchio, voor het Woods Hole Oceanographic Institution, een team internationale onderzoekers op een expeditie voor de kust van Madagaskar toen ze een walvis zagen waarvan ze in dachten dat het een brydevinvis was.

Tijdens een soortgelijke expeditie in 2013 realiseerden Cerchio en zijn collega’s dat zij een omurawalvis hadden gezien. Zij konden het dier identificeren door de unieke asymmetrische pigmentatie op de onderkaken.

“Van het kleine beetje dat bekend was over het verspreidingsgebied zou de omurawalvis niet aanwezig moeten zijn in dat deel van de oceaan, “ zei Cerchio over de toevallige ontdekking.

Twee jaar lang hebben Cerchio en zijn team de walvissen gevolgd. Zij observeerden het gedrag van 44 groepen. Zij namen huidmonsters van 18 volwassen omurawalvissen, observeerden vier moeders met hun pasgeboren kalfjes en namen geluiden op die mogelijk een licht kunnen werpen op het paargedrag.

“Het kleine beetje wat we van de omurawalvis wisten, was voornamelijk afkomstig van de acht exemplaren die gevangen werden door Japanse walvisvaarders bij de Solomoneilanden en de Keelingeilanden en van een paar dode aangespoelde dieren,” legde Cerchio uit. “We hebben nu het eerste definitieve bewijs en gedetailleerde beschrijvingen van de omurawalvis in het wild en dat maakt dit werk vreselijk boeiend.”

Cerchio en zijn collega’s zijn bezig om een nieuw onderzoek te starten om de geluiden van de walvis verder te bestuderen, ook hopen zij satelliet-tags aan te kunnen brengen om de omurawalvissen naar andere gebieden te kunnen volgen. [Vertaald voor Kustnieuws door Laura ten Seldam]